[Noot van de vertaler: vertaling vertraagd ivm vakantie]
Er is voor de Kovolmensen geen medische hulp in de buurt. Het dichtstbijzijnde ziekenhuis is in Madang, een reis van 2-3 dagen over een woeste, zware looproute, wat al een pittige tocht is als je gezond bent. Als je medische hulp nodig hebt, ben je meestal niet op je best…
Mogelijk is er een hulppost twee dagen lopen het dal in, misschien nog een nog eens anderhalve dag lopen de andere kant in, en ik zeg ‘mogelijk’, want je weet nooit zeker of er personeel aanwezig is en of ze medicijnen ter beschikking hebben.

Zodoende krijgen we een hoop mensen die ons om hulp vragen. We proberen tot nu toe zo min mogelijk te doen, wat heel slecht klinkt, maar we worden gemakkelijk ondergesneeuwd met mensen die ons gezondheidsvragen komen stellen. We hebben geprobeerd een grens te stellen qua waar we wel en niet bij helpen, en we hebben ook gezegd ‘alleen op woensdag komen, tenzij het een noodgeval is’.

Bijna klaar met wederom een taalsessie

Als ik naar mijn tijdschema kijk, zie ik dat er ongeveer om de dag mensen komen, en we moeten wel even kijken of ze echt ziek zijn of dat het tot woensdag kan wachten. Bij veel mensen valt het wel mee; ze waren gewoon in de buurt en dachten dat ze net zo goed even langs konden komen. Veel hebben zweren en we kunnen dan gewoon zeggen dat ze die met zeep moeten wassen (nadat we vastgesteld hebben dat ze geen koorts hebben). Velen hebben ook malariasymptomen en daar kunnen we gelukkig op testen.

We bieden gratis malariatesten aan en verkopen malariamedicijnen voor K20 (tegenover K25 in de stad). K20 is best een klap geld voor hen en we willen dan ook niet dat ze dat kopen als ze het niet nodig hebben. Het addertje onder het gras is dat we tegen mensen zeggen dat ze moeten wachten tot ze hoge koorts hebben voor we kunnen testen. Sommige mensen willen niet wachten en kopen het medicijn gewoon.

Bijna iedere dag zien we wel een paar moeders met baby’s die een paar dagen geleden koorts hadden, maar nu prima in orde lijken. Wederom de mentaliteit van ‘ik ben er nu toch’. Dus zien we nogal wat kleine kinderen die gewoon dertien-in-een-dozijn-virusjes hebben en geen medicijnen hoeven.

Er zijn ook weleens andere gevallen, en in dit geval hadden we iets gemist. In mijn vorige blog had ik het over het tweejarige meisje met aften. Ik had me ingelezen en gezien dat aften niet ernstig zijn, maar er was duidelijk meer aan de hand.

Sook toen we haar voor het eerst zagen

Twee dagen later kwamen de ouders weer met haar en ze was er slecht aan toe. De aften waren weg, maar ze had het erg benauwd en haar pols was erg hoog. We konden met iedere ademteug haar ribben zien intrekken en ze hoestte erg en piepte. Onze zuurstofmeter zei dat ze een saturatie van 68% had.. wat heel laag is. We dachten dat de meting misschien verkeerd was (omdat het een zuurstofmeter voor volwassenen is en haar vingertjes klein zijn), maar er was duidelijk wel een ademhalingsprobleem.

Op momenten als dit zou ik willen dat ik geneeskunde had gestudeerd in plaats van engineering. Het enige ademhalingsprobleem waar ik iets vanaf weet is longontsteking. Dat komt hier veel voor en er waren wel wat sympromen, maar niet allemaal. Het had wel iets met de luchtwegen van doen, want ademhalingsmoeilijkheden, piepen, ziek aandoen en aften zijn daar allemaal symptomen van, maar er was geen sprake van koorts en ze ademde wel wat snel, maar niet zoals we meestal zien. We hebben een behandeling met azithromycine ingezet en gebeden dat ze het mocht halen.

Gisteren kwamen we erachter dat dat niet zo was. Ze is een dag of twee later overleden. We vragen ons af wat we hadden kunnen doen. Hádden we iets kunnen doen? Moeten we huilend onze excuses gaan aanbieden aan de ouders? Als kinderen zo makkelijk doodgaan, kunnen we hier dan wel goed voor die van onszelf zorgen? Is het wel goed om het helemaal van ons af te zetten, zodat we Kerst kunnen vieren zoals we zo graag willen doen? Kunnen we het uit ons hoofd zetten, of zijn we op hetzelfde moment blij als we naar onze kinderen en hun cadeautjes kijken en verdrietig om een familie die een dochter moet missen?

Een soortgelijke zorg is Juli die nu ieder moment kan bevallen. Ze is een risicozwangerschap, maar Juli en haar man hadden daar geen idee van. We hebben de risico’s uitgelegd (zoals een herhaling van datgene dat vorige keer een keizersnee nodig maakte) en de mogelijkheid dat haar litteken zou kunnen scheuren (gelukkig zegt men dat dat een heel kleine kans is). We hebben ze gevraagd om te overwegen naar de stad te lopen, maar ze is 38-40 weken zwanger. We hebben ook gezegd dat we niet wisten wat we in haar geval zouden doen.

Ze heeft besloten dat de tocht te gevaarlijk is en blijft hier. We hebben gezegd dat we daar helemaal achter staan en het een goede beslissing is. Nu maken we ons zorgen dat we haar onnodig angst aangejaagd hebben/ Het zelfvertrouwen van de moeder is cruciaal en nu vragen we ons af of we onze eigen angst bij haar weg kunnen houden.

Gerdine heeft een tas klaarstaan en we verwachten ieder moment geroepen te worden. Is het egoïstisch als we hopen dat dat na Kerst wordt?

Dus met deze gedachten in ons hoofd gaan we de kerstdagen in. Oscar heeft het in de gaten en stelt vragen als ‘Gaan kinderen altijd dood als je ze de verkeerde medicijnen geeft?’

Ik denk dat ons gezin een beetje geschrokken is, dus ik weet niet of we net zo warm en feestelijk Kerst kunnen vieren als gedacht. Ik hoop van wel.

Kaarsjeshouders maken
Kerstkoekjes maken
Categorieën: Dutch

1 reactie

Raul de Graaff · 23/01/2023 op 8:30 pm

Ik heb het overlijden van Sook gelezen en het heeft me erg geraakt. Laat staan hoe het jullie geraakt heeft, meer dan gezegd kan worden. De pijn ervan kan niet weggenomen worden, maar door het opdragen aan God de Vader verzacht het. En het samen rouwen is belangrijk. Daarom ook mijn reactie.

Laat een reactie achter bij Raul de GraaffReactie annuleren