Ik denk dat we wel gesetteld zijn na onze verhuizing naar de andere kant van de wereld. Het heeft gewoon tijd nodig om een dagelijks ritme te vinden en de gang er weer in te krijgen na een grote verhuizing. De normale mengelmoes van emoties: het gemis van vrienden uit PNG, de spanning van al het nieuwe en leuke, de verrassing van wat er thuis allemaal anders is, het is er allemaal – maar nu is de verrassing wel de grootste ooit!
Toen we naar PNG vertrokken had niemand ooit gehoord van het coronavirus en de eerste negen maanden van de pandemie zaten wij in de jungle, waar het gewoon niet echt speelde. We vlogen naar Engeland tijdens de piek van de tweede golf en de derde nationale lockdown.
Dus wat is er veranderd? We zijn direct in de lockdown terechtgekomen en we zien die voor het eerst. Dit valt ons op:
- Het is heel moeilijk of zelfs onmogelijk om contacten bij te houden.
We zijn nu een maand thuis en kunnen maar op één manier contact houden met vrienden en familie: via Zoom.
Het is interessant. Aan de ene kant zijn de gesprekken beter en dieper. Als je iemand belt, is het nooit voor een halve minuut tot vijf minuten (gewoon even bijkletsen). Het is altijd wel drie kwartier tot anderhalf uur.
De eerste twee weken had ik mezelf tot doel gesteld om iedere dag iemand te bellen om weer in contact te komen, en dat was geweldig, maar niet vol te houden! Diepgravende telefoongesprekken zijn vermoeiend en iedere dag was me gewoon te veel, ik kreeg er haast een burnout van en ik heb er nu niet meer zo’n trek in om er nog veel meer te doen 🙂
Wat ook opvalt is dat topografie niet van belang is als je je zo met mensen in verbinding stelt. Ik heb al gesproken met mensen in Canada, Amerika, PNG en in heel het Verenigd Koninkrijk. Ik was van plan om bij te praten met mijn vrienden hier in Bracknell, maar topgrafie is van geen belang als het om telefoongesprekken gaat. Ik kan met iedereen ter wereld praten en dat draagt bij aan het gevoel van overweldiging en ‘uitzoomen’.
Ik kan niet iedere week een gesprek van een uur plannen met al mijn vrienden en dus komt het er niet van om te praten. Het is een bijzondere mengeling van veel meer praten met een paar mensen en tegelijk het gevoel hebben dat je niemand spreekt.
Het is ergens best grappig dat we over de hele wereld kunnen reizen en dan op dezelfde manier met mensen in contact moeten komen als toen we nog in de bush zaten 🙂 - Voor de kinderen is het het lastigst
Sluit mij in een kamer op met een laptop en internet en ik hou mezelf wel een paar maanden productief bezig. Oscar mist zijn vrienden en wij zijn de enige mensen die hij ziet.
Hij vindt het heerlijk om tekenfilms te kijken op tv, maar dat proberen we te beperken tot om de dag een uurtje ofzo. Het is een behoorlijke uitdaging om andere dingen voor hem te vinden (het is veel te koud voor hem om het buiten lekker te hebben). Het voelt vergelijkbaar met het leven in de bush. Als ouders droomden we van kinderopvang, speeltuintjes, clubjes, bibliotheekactiviteiten en peuter-van-alles-en-nogwat als we thuis waren. Maar nee, gewoon pap en mam thuis, net als in de bush maar dan zonder vrienden.
- Het is niet zo streng als we uit het nieuws begrepen
Toen we vanuit PNG naar het Engelse nieuws keken, maakten we ons een voorstelling van het leven in een hermetisch afgesloten bubbel waarbij we strenge regels zouden moeten opvolgen. De eerste keer dat we na onze tien dagen quarantaine naar buiten gingen, voelde het alsof we iets illegaals deden door met onze peuter te wandelen. De politie zou vast en zeker onze papieren komen controleren. Maar niets van dat alles. En het park zag eruit als op een normale zaterdag: overal mensen.
We hebben geen melk meer, dus dan maar zonder, want over vier dagen komen de boodschappen. We kunnen ons deel doen en gewoon water drinken… maar dat hoeft niet. Het leven lijkt zijn normale gang te nemen. Naar de winkel gaan voor melk is een noodzakelijke boodschap, dus zet een masker op en gaan met die banaan. De regels hier zijn veel rekbaarder dan we verwacht hadden. - Het is comfortabel leven
Lockdown is niet makkelijk, maar we staan er nog steeds van te kijken hoe simpel het is vergeleken met het leven in de bush. We kunnen alles kopen wat ons hartje begeert en dat binnen twee dagen door Amazon geleverd krijgen. De pakjesbezorger kent ons adres uit zijn hoofd door alle pakjes om versleten en verschoten kleding vol gaten te vervangen, nieuwe boeken voor Oscar te laten komen, en een wiegje, baby-autostoeltjes, nieuwe tandenborstels. Oh jee, wat is het toch makkelijk om alles te laten bezorgen dat we nodig hebben.
En het eten! Vers vlees, verse melk, druiven, pastinaken, Dr. Pepper, koekjes, Pim’s, verse kip voor de helft van wat ze in Goroka kosten, jus, vla, perziken, appels, brood, sausmixen. Die afhaaltenten en restaurants kunnen ons gestolen worden, wat een rijkdom hier in de supermarkten! Betrouwbaar internet, YouTube, streamingdiensten, software kunnen updaten zonder angstvallig het dataverbruik in de gaten te houden.
Toegang tot een verloskundige en in minder dan twintig minuten in het ziekenhuis kunnen zijn.
Een wasmachine die met één druk op de knop zorgt dat het geregeld is en het feit dat kleren hier daadwerkelijk drogen! We blijven met verbazing kijken naar het feit dat we hier de kleding geen 2-3 dagen hoeven te laten hangen – met één nacht is het droog!!
Ik wil niets afdoen aan hoe moeilijk een lockdown is; het is een uitdaging en iedereen ervaart hem anders. Wij komen er gewoon net fris in en kijken met een andere blik.
We hebben een ritme ontwikkeld waarin ik vier uur per dag aan het werk ben, wat nu met name de linguistische analyse van de Kovoltaal is (vandaar de blogs over fonologie!), het maken van video’s en het voorbereiden voor toekomstige (Zoom) presentaties.
Het is een redelijke klus voor ons omdat Gerdine langzaam maar zeker wel moe wordt van het dragen van de tweeling en Oscar niet altijd meewerkt 🙂 Nu met dertig weken is Gerdine wel klaar met zwanger zijn. Het is zwaar, ze slaapt niet lekker en soms weet ze niet hoe ze het nog zeven weken vol moet houden.
Aan het einde van de tunnel zien we de einddatum. De baby’s worden met 37 weken gehaald als ze dan nog niet zelf gekomen zijn, dus eind maart hebben we baby’s! 🙂
Er is een hoop voor ons om van te genieten en iedere dag zijn er heel veel kansen, dus we zullen ons voorlopig vast niet vervelen! We voelen ons wel een beetje schuldig dat we niet met Natalie en Philip in Kovol in de ‘loopgraven’ liggen!
0 reacties