Afgepeigerd

Mijn doel voor vandaag is het schrijven van deze blog en overleven. Over ups en downs gesproken.

Sommigen van jullie weten misschien al van de tweejarige jongen die naar ons werd gebracht, meer dood dan levend. Daar heeft Natalie een blog over geschreven, dus dat laat ik verder aan haar over, maar wij hebben er uiteraard net zo veel stress van als zij.

Twee weken geleden zijn Oscar en ik allebei geveld geweest door een buikvirusje. Uiteindelijk begon Oscar toch weer dingen binnen te houden in plaats van alles er weer ui te gooien en we probeerden door te zetten.
Dat was maar deels succesvol. Mijn motivatie om taal te leren was ook even gesneuveld door het ziek zijn.

Sindsdien word ik ongeveer de helft van de ochtenden uitgerust wakker met zin om aan de gang te gaan en de andere helft moet ik mezelf dwingen om te beginnen met werken. Het resultaat is dat ik al een aantal dagen niet aan mijn uren kom, dat ik net mijn doel van 7 uur haal of het bij 6 opgeef.
Het is zelfs niet gelukt om dat gevoel weg te krijgen door de dingen te doen die ik leuk vind, zoals het analyseren van onze grammaticale patronen of het programmeren van onze tekstonderstreper om woorden die we nog niet in ons woordenboek hebben, rood te arceren. Er werden extra dagen vrij gepland en zelfs de extra dagen vrij leken niet te helpen.

Er blijven maar mensen naar ons toe komen, wat niet helpt. Het gerucht over de tweejarige op wie we een levensreddende behandeling uitvoeren, lijkt te zijn rondgegaan en het medische moment van zaterdag was tamelijk frustrerend. We probeerden ’s morgens vrij te zijn, maar mensen die twee uur hadden moeten lopen, zaten gewoon bij ons huis te wachten. Als ze een glimp van ons opvingen, sprongen ze overeind en renden naar ons toe, want ze kwamen voor medische hulp.
’s Middags begon ik patiënten te onderzoeken (en ik ben nog wel zo onbevoegd) en alles wat ik zie is wat ze in PNG ’traim tasol’ noemen – nee heb je, ja kun je krijgen. Een achttienjarige met ‘ik heb hoofdpijn, geef me pillen’. Nee, sorry. Een oude dame: ‘Ik heb oorpijn.’ Sorry, maar hier hebben we het al vaker over gehad. We zitten hier alleen om ernstige ziektes waar we iets aan kunnen doen te behandelen. Vier kleine kinderen: ‘Mijn baby is ziek, hij had eergisteren diarre’. Nu nog steeds? Nee? Goed drinken. Wij zijn ook ziek en we nemen ook geen magisch medicijn om het op te lossen.
Uiteindelijk ben ik naar ze toe gegaan en heb ik gezegd: ‘Luister jongens, jullie weten dat we hier alleen zitten voor ernstige dingen. Is er met één van jullie iets serieus mis of zijn het allemaal kleine dingetjes? Als je met een verkoudheid naar het ziekenhuis gaat, sturen ze je ook weg.’

We willen zo graag van deze mensen houden en ze dienen! Maar ons als redder opwerpen door paracetamol te laten invliegen en dat gratis weg te geven gaat hen niet helpen; het ondersteunt alleen hun ‘geef dat maar aan mij, en wel snel graag’-gedachten. Wie kan hier tegenop? We voelen ons tekortschieten, als te weinig boter op te veel brood.
Ik heb er wel vertrouwen in dat ik onze frustratie en uitputting kan delen, zonder dat mensen bang zijn dat we ermee op willen houden.

De familie Hansen heeft nu zieken: hun kinderen zijn al een paar dagen aan het overgeven. En ineens begint ook Oscar weer te braken!

Maar gisteren was een geweldige dag. Taalstudie was leuk en de 9 uur vlogen voorbij. Ja, we zijn er weer! We zijn erachter gekomen dat er een meervouds-achtervoegsel is voor zelfstandige naamwoorden, maar alleen die je gebruikt voor familie. Een of meerdere ʔɔgɔt (varken) blijft ʔɔgɔt, maar verschillende inda (vader) wordt indamɔt. Vreemd.
Maar vandaag is weer een uitputtingsslag.

Oscar heeft twee keer gespuugd vannacht, Gerdine vier keer en ik heb nauwelijks geslapen. Poeh, vandaag ben ik moe en daar gaat mijn motivatie weer! Ons hele team lijkt te maken te hebben met hetzelfde steeds terugkerende virusje. Gerdine slaapt bijna de hele dag. Ik heb geslapen terwijl Oscar Toy Story keek en gelukkig ligt Oscar nu lekker te tukken.

Het is zo jammer! Gisteren zaten we er weer helemaal in en we zagen twee productieve weken voor ons voor we op vakantie gaan.