De beste manier om een taal te leren is door al je zintuigen te gebruiken en te ervaren waar je over aan het leren bent. De kans dat je de namen voor de dingen en activiteiten onthoudt, is dan veel groter. En dat niet alleen, maar de taal die je leert is veel begrijpelijker, omdat die in de context gebruikt wordt.
(Als je het je taalhulp lief vraagt, weet ik zeker dat hij zal bevestigen dat je inderdaad kan zeggen dat je (specifiek jij) een nieuw, schoon, rood, klein kommetje in de verleden tijd vasthad – maar wie zegt dat nou!) Dus wordt onze studeerstijl veel meer gekenmerkt door het doen en beleven dan door achter een bureau zitten bikkelen.
Het is heel cool om te zien dat op het moment dat de mensen van Kovol dat beseften, ze niet meer naar ons huis kwamen om bij het vuur te zitten en taal op ons af te vuren (nog steeds zinvol), maar dat ze ons nu uitnodigen om aan dingen deel te nemen.
Vorige week werden we gevraagd om anderhalf uur mee te gaan lopen naar een nieuwe tuin, zodat we een hek konden maken.
We hebben meer geleerd van die dag hekken bouwen dan alleen de woorden voor hek, dragen, plaatsen en knopen leggen. We zijn eerder met andere tuinactiviteiten bezig geweest en deze keer hadden we het gevoel dat we een redelijk compleet beeld beginnen te krijgen van de jaarlijkse cyclus en de stadia van het maken van een tuin. Dat is weer een blog op zich!
Nou ja, dus, nadat we met machetes plek hadden gemaakt in een stukje jungle op de berghelling, (denk: zo steil dat als je valt, je helemaal naar beneden zou kunnen rollen) werd het tijd om een hek te bouwen om de varkens buiten te houden.
Huisvarkens zijn een belangrijke eiwitbron, maar ze kunnen een tuin aardig ruïneren. Het is zo dat een varken in ons kleine tuintje terecht was gekomen en in één nacht al onze maisplantjes kapot had gekregen! Knorretje had een heerlijk feestmaal, maar dat heeft hij met zijn ogen moeten bekopen. De praktijk hier in Kovol is dat als grote varkens eigenwijs worden, de ogen eruit worden geprikt (waarbij de eigenaar zijn duimen gebruikt, als je het je afvroeg). Hij kan de weg naar onze tuin niet meer vinden – probleem opgelost!
Wij konden niet zo zitten met de geruïneerde oogst – maar als de jaarvoorraad voedsel van je gezin ervan afhangt, kun je je voorstellen dat het wel een probleem is! En dus moet iedere nieuwe tuin een varkenshek rondom hebben (en ieder jaar wordt er een nieuwe tuin uitgehakt – dus je kunt je voorstellen hoe hard het werken is om hier in de jungle te overleven).
Het maken van een hek is een finke klus, dis de papa van de tuin riep de hulptroepen in en de gemeenschap kwam in beweging. We waren er die dag met 30-40 man aan het werk om het hek af te krijgen. Dat is een dag werk die maanden zou kosten als je het alleen moest doen!
Stap 1 is het verzamelen van heel veel stammen en stokken. Gelukkig liggen die er genoeg, als je net een stuk jungle hebt weggehaald en alle bomen in je nieuwe tuin om hebt gehakt. Dus het is ‘loop een stuk de berg af, pak een boomstam en breng hem naar boven.’ Zwaar werk!
Stap 2 is het neerleggen van de grootste stammen als basis, daaraan wat stevige stokken vastmaken als palen en dan stammen en stokken gaan stapelen.
Stap 3 is het aan elkaar knopen van twee rechtopstaande palen met lianen (allemaal van tevoren verzameld in de bush ter voorbereiding op de werkdag), om het allemaal rechtop te houden. Op dat moment wordt het hek verrassend sterk – een paar samenwerkende mannen zou het niet ondersteboven kunnen duwen, laat staan een nieuwsgierig varken.
Het hek krijgt al snel vorm. Er zitten ongeveer zes uur werk in een hek van vijftig meter om de rand van de tuin (wat het doel van de dag was, het hek bovenaan de tuin plaatsen). Er is constant activiteit. Er zijn mensen die stokken verzamelen, anderen die ze plaatsen, anderen die lianen knopen en weer anderen die even rookpauze hebben.
Intussen koken de dames pannenvol eten om de werkers van brandstof te voorzien (hekken bouwen is mannenwerk).
De laatste stap is het langsgaan van de omheining en alle kleine gaatjes opvullen met twijgjes en stokjes. Ik vroeg waarom en ze zeiden dat dat is zodat het varken het eten niet ruikt. Als hij het eten kan ruiken, breekt hij het hek af en gaat alsnog de tuin in.
Aan het eind van de dag hebben we het bovenste hek af, nog twee kanten te gaan – een gigantische klus! Iedere familie doet dit ieder jaar, en daarbij komt nog het feit dat er vaak tussenmuren in een tuin zitten – als het varken er dan toch inkomt, blijft de schade beperkt!
Ik heb echter wel geleerd dat er aan de overkant van de rivier geen varkens zijn, dus daar hebben ze geen hekken nodig. Kleinigheidje: varkens zijn niet de enige dieren die eten uit de tuinen stelen – kaketoes zijn dol op mais en voor vogels werken de hekken niet! Het antwoord op dit probleem is de stam-vogelverschrikker 🙂
Blijkbaar maken ze een beeld van een man die een pijl en boog vasthoud, klaar om te schieten – ik kan niet wachten om er een te zien!
Aan het einde van de werkdag keren we huiswaarts, weer anderhalf uur lopen, en juist op dat moment maakt het regenwoud zijn naam waar en doorweekt ons volledig.
Voor ons was het de eerste keer hekken bouwen en dus is de woordenschat volledig nieuw voor ons. We hebben wel foto’s kunnen maken, dat is echt goud waard voor een taalstudie. We hebben de foto’s in een ‘fotoboek’ gezet waar we naar kunnen wijzen en dan kunnen vragen: ‘Wat doet hij?’ We nemen het antwoord op als audiobestand en leren daarvan. Dan kunnen we de plaatjes ‘oefenen’ door aan mensen te vertellen wat erop gebeurt, en uiteindelijk kunnen we variëren – nu alles in de verleden tijd, nu met andere mensen etc etc.
We gaan hier tijdens de studie nog verschillende keren op terugkomen. Er bestaan interessante vragen, zoals ‘Wat gebeurt er als iemand nooit met de gemeenschap mee aan het werk gaat als dat nodig is?’, ‘Welke klussen laat je de gemeenschap oppakken, en welke doe je individueel?’, ‘Vinden mensen de gemeenschappelijke werkdagen leuk?’ Er is nog veel te leren!
Mijn kleine fotoboekje wordt steeds uitgebreider. Hopelijk geldt dat ook voor mijn woordenschat!
0 reacties