Schuldgevoel

“Jullie hebben het zo makkelijk, jullie gaan gewoon in je huis zitten en eten. Wij moeten hard werken in onze tuinen en ver lopen.”

Kovolvrouw tegen Gerdine

Bovenstaande opmerking kwam aan het einde van een week waarin we ons toch al schuldig voelden over onze levensstandaard ten opzichte van de mensen van Kovol bij wie we leven. Dat was natuurlijk niet erg bemoedigend! Als we erover nadenken was het echter waarschijnlijk meer een compliment dan kritiek!

Desondanks vinden we het economische verschil tussen ons en onze buren best lastig. Dat was vier jaar geleden al zo toen we in PNG aankwamen en het is er niet beter op geworden nu we in de bush wonen.
Het is een tweesnijdend zwaard.

Vergeleken met thuis wonen we heel eenvoudig, maar als je kijkt naar de mensen van Kovol, dan zijn we onvoorstelbaar rijk.

We trekken de vriezer open voor wat te eten en we voelen ons schuldig – niemand anders heeft hier een vriezer. We draaien de kraan open om Oscar te wassen en voelen ons schuldig – niemand anders heeft hier stromend water.

Tegelijkertijd kunnen we ons niet voorstellen dat we nog eenvoudiger zouden leven en toch nog productief kunnen zijn. De Kovoldame had gelijk – we hebben het makkelijker dan zij, maar daar is over nagedacht. We hadden hier kunnen komen wonen en net zo leven als zij – maar dan zouden we driekwart van onze tijd kwijt zijn aan overleven.
We zouden ook het risico lopen ons doel voorbij te schieten. Zou het echt een goed idee zijn om Oscar op te voeden zonder onderwijs (want hier is geen school) of zonder een stukje westerse cultuur (waar hij weer naar terug zal gaan als hij volwassen is)?

Toen we er langer over nadachten, moesten we erkennen dat het nou niet is dat we niet net zo hard werken – we zijn in ons werk meer gericht op andere dingen dan brood op de plank krijgen. We richten onze energie op de Godverheerlijkende taak van het verspreiden van het Evangelie naar een groep die nog niet bereikt was.

Een probleem dat ermee samenhangt, is dat er honderden Kovol-mensen zijn en maar drie zendelingengezinnen. Als we een dag tot het punt van uitputting bezig zijn met contacten leggen, zorgen en liefde tonen naar ons beste kunnen, heeft daar nog maar een kleine groep van kunnen profiteren. De volgende dag worden we al uitgeput wakker en weet je wat dan? Er staat dan al een nieuwe groep Kovolmensen klaar die naar ons toe is komen lopen.
En dan voelen we ons schuldig dat we te moe zijn om ze onze volle aandacht te schenken.

De afgelopen vier dagen is er gewerkt aan het aanbrengen van de bamboebekleding op het huis van de familie Hansen. Ik heb twee dagen doorgebracht met mensen die samen met ons bamboe platsloegen en op het huis vlochten. Het was heel leuk om te doen en we hebben veel van de taal ervaren. Op dag drie hadden we echter het gevoel dat het non-stop doorging en hadden we even een rustige dag in huis nodig.

Dan voelen we ons schuldig dat er mensen voor ons aan het werk zijn, terwijl wij even de hoognodige pauze nemen. We voelen ons ook beperkt aangezien we bij iedere stap buiten ons huis door tientallen ogen in de gaten worden gehouden.
De mensen in Kovol slapen in hun huizen en relaxen buiten. Privacy bestaat niet echt, dus wat denken ze dat wij doen als we binnen zitten? Nou ja, slapen.

Het is best een lastige postie voor ons. We moeten onszelf er steeds aan herinneren waarom we hier zijn. We zijn hier om eeuwige schatten en diepe zielerust te brengen door het leven in Christus.
Wij kunnen niets veranderen aan de wereldwijde ongelijkheid die uiteindelijk voor deze verschillen gezorgd heeft. Het schuldgevoel dat we hebben, komt omdat we nu met eigen ogen zien dat we door de landen waar we geboren zijn, meer hebben dan anderen – de mensen van KOvol zouden er op dezelfde manier bij zitten, als wij er niet zouden zijn en het niet zouden meemaken.
We kunnen hen echter wél vertellen over de God die hun aandacht verdient (én opeist) en die de verlangens van hun hart kan vervullen.

Het helpt ons volharden als we naar het grotere geheel kijken – die bamboe tegen dat huis aan krijgen, zorgen dat de huizen verder af zijn en dan zo snel mogelijk fulltime aan de slag gaan met het leren van de taal.