Zo veel te doen!
Onze verhuizing naar Kovol ging niet zonder slag of stoot. Gerdine en ik landden op tijd, om 8 uur ’s morgens en werden verwelkomd door honderden mensen. We hebben heel wat handjes geschud!
De tienjarige jongen met de afgrijselijke beenwond was in geen velden of wegen te bekennen, dus we hoefden niet meteen aan de medische slag.
Wat ik later hoorde, was dat de ouders het gerucht ter ore was gekomen dat er in het ziekenhuis alleen patiënten met een foto-ID worden toegelaten en dat ze bang waren in de rpoblemen te komen omdat ze die niet hebben. Als we horen hoe de wond eruit zag, lijkt het erop dat de jongen stevig in de problemen kan komen als hij niet op enig moment naar het ziekenhuis gaat. Misschien zien we hem later nog.
Wij landden in prachtig weer, maar dat was niet voor lang. De tweede vlucht kwam tot op gehoorsafstand van Kovol toen er een muur van wolken opkwam en ons helemaal bedekte. en de heli kon niet landen. Hij moest de familie Hansen terugbrengen naar Madang. Vanaf dat moment was het afwisselend wolken, intense regenval, onweer en gewoon slecht weer in het algemeen. Het leek er even op dat we de enige teamleden zouden zijn die dag, maar rond 17:00 trok de bewolking weg en brachten de laatste vluchten de rest van ons team. Onze piloot moest blijven logeren, want tegen de tijd dat de familie Stous aankwam, was het donker!
Bij aankomst wachtte ons een geweldige en een afschuwelijke verrassing. De leuke verrassing was de ‘welkomsttunnel’. Een paar honderd mensen stonden in een rij van het helipad naar ons huis en we gaven iedereen een hand terwijl we door de rijen liepen. Oscar kreeg een heleboel aandacht en hij deed het heel goed; hij vond het leuk om een hond uit het dorp te zien, zodat hij ernaar kon wijzen en ‘woef!’ kon zeggen.
De nare verrassing was de geur toen we in huis kwamen. Er rook iets niet goed, en toen we bij de vriezer kwamen, zagen we dat die dus niet aan was en onze voorraad bevroren vlees en groenten was vergaan tot een rottende plas rode vloeistof van een centimeter of 8 diep. Jakkes. De lucht was echt onvoorstelbaar. We moesten de hele inhoud in de latrine gieten en de binnenkant van de vriezer uitschrobben. Hij stinkt nu nog steeds! En we zullen ons maaltijdschema aan moeten passen…
Het blijkt mijn fout te zijn geweest. Ik was er nog niet aan toegekomen om een knop op onze waterpomp te zetten, dus toen ik de vorige keer vertrok, heb ik de stop ervan uit de stoppenkast getrokken. Je wilt niet dat hij gaat lekken en de pomp je volledige watervoorraad door het gat naar buiten pompt. Het probleem was dat ik de verkeerde stop eruit getrokken had – die van de vriezer!
En dus beginnen we met teamwork – we lenen eten van onze collega’s tot de volgende vlucht komt over twee weken. Heeft iemand nog tips om de lucht van rottend vlees uit een vriezer te krijgen?
Het is een uitdaging geweest om onze tijd goed te verdelen en onze prioriteiten goed te stellen. We hebben geprobeerd schoon te maken en uit te pakken, tijd door te brengen met onze zeer vriendelijke buren, Oscar de tijd te geven die hij nodig heeft en te werken aan de klussen die nog moeten gebeuren aan het huis.
Schoonmaken en uitpakken is op moment ‘zo min mogelijk’. We hebben besloten onze huizen open te stellen voor rondleidingen in de eerste drie dagen. We willen eventuele geruchten over geheime schatten die we verborgen houden in de kiem smoren, net als sprookjes over met welke magie we aan die schatten gekomen zijn. Het klopt dat onze huizen chiquer zijn, maar we hebben geen geheimen te verbergen!
Bij de rondleiding komen er honderden paren modderige blote voeten door onze huizen gebanjerd. We staan er om dingen uit te leggen, laten zien hoe het fornuis werkt, laten voelen hoe ijs voelt, etc.
De meeste aandacht ging uit naar een van riet geweven warmhoudplaatje voor onze theepot. Er was een boel opwinding over en er werd gevraagd wie het gemaakt had (ik niet!).
Onze vloer ziet er schandalig uit nu, maar we gaan pas schoonmaken als het laatste paar moddervoeten erdoorheen is. Na morgen zijn onze huizen verboden terrein, zodat onze gezinnen de ruimte hebben.
Oscar had op dag 1 de dag van zijn leven, maar dag 2 was lastiger. Hij werd erg moe van de drukte en had best veel toegewijde aandacht nodig, veel meer dan hij normaal wil of nodig heeft. We gaven hem die graag, door even een boekje te lezen of met de auto’s te spelen in een rustig hoekje van het huis. Zijn middagdutje duurde anderhalf uur langer dan normaal – het arme kind is afgepeigerd! Gelukkig ging het in de avond weer beter en had hij de grootste lol met zijn laarsjes in de modder (na de hele dag regen).
Wat het huis betreft, het warme water werkt (gisteravond was de douche kkkoud), de gootsteen in de keuken is aangesloten, de wasmachine kan aan de slag, de waslijn hangt, de handdoekenrekken in de badkamer ook en het warmwatersysteem op zonne-energie staat op druk en lekt niet.
Terwijl ik de dag besteedde aan Oscar en klussen, was Gerdine vandaag het meest sociaal. Mij kennen ze immers al en dit is de eerste keer dat de dames de kans krijgen tijd door te brengen met de dames in ons team. Vandaag kregen ze les in het bereiden en serveren van een feestmaal. Gerdine was niet zo gecharmeerd van het feit dat ze vers varkensbloed in groene bladgroentes moest knijpen, maar dat stond nu eenmaal op het menu 🙂
Morgen lijkt het weer een hectische dag te worden, maar iedere dag krijgen we ook meer het gevoel dat we niet aan het kamperen zijn, maar hier wonen 😀
0 reacties