Deze week zijn we bezig geweest met het huis van de familie Hansen. Ik heb er een paar keer tussenuit kunnen glippen voor wat kleine dingetjes aan mijn huis, maar de werkdag zit aardig vol met de bezigheden om het huis van de Hansens af te krijgen. Ik had deze blog een paar dagen geleden willen plaatsen, maar ik ga tegenwoordig om 21:00 naar bed, nadat we om 20:00 klaar met werken waren 😆

Huis nummer 3

We hebben heel veel vooruitgang geboekt in de afgelopen paar dagen. Op zaterdag stonden er slechts wat palen in de grond met vloersteunbalken. Een week later staat er een huis. Ik ben met Jotham met de bedrading bezig geweest en begrijp nu veel beter hoe ons elektrische systeem werkt.

Ik heb het in elkaar gezet en nu snap ik er veel meer van.

Je kunt wel zien dat we supergeconcentreerd aan het bouwen geweest zijn, met maar een week om een huis neer te zetten. Mannen uit Kovol lopen hier wel rond om te helpen, maar helaas hebben we niet heel veel tijd om te gaan zitten kletsen en ze te leren kennen.

De mannen uit Kovol zorgen voor de bamboe muren

Het is een heerlijk gevoel om een warme douche te nemen in onze nieuwe badkamer in plaats van een koude douche, buiten in het donker in de enkeldiepe modder waar schorpioenen in zitten. Er zit zo’n moment aan van ‘wauw, ik kan niet geloven dat ik echt in de jungle ben.’

De oude douche – ik weet zeker dat er ook slangen zitten
De nieuwe – ik kan hier de komende tien jaar mee vooruit – douche

Het voelt alleen wel een beetje alsof we niet helemaal snappen waarom we hier zijn.

de zichtbare dingen zijn tijdelijk, de onzichtbare eeuwig.

2 Kor 4:18

Zo staat het in de Bijbel. Terwijl we deze huizen bouwen, ben ik me ervan bewust dat ze met wat mazzel 20 jaar zullen staan; maar de mensen om ons heen hebben zielen voor de eeuwigheid. Ik kijk er echt heel erg naar uit om een stap verder te zetten naar de cultuur en het leren van de taal dat hierop volgt. Ik wil deze mensen leren kennen.

Gewoon aan elkaar knopen. Wat kan er misgaan?

Het huizenbouwen is een korte periode waarin we ons richten op het settelen, zodat we op een prettige manier de jaren door kunnen komen die het ons zal kosten om de Kovol-taal goed te leren, maar ik heb nu wel lang genoeg gesetteld; ik wil aan de slag met waar we voor kwamen!

Ik stopte met waar ik mee bezig was en hij zei: “Ik wilde je laten weten dat de reden dat we jullie helpen, is, dat we echt graag Gods Woord willen horen. We denken nergens anders aan, we willen Gods Woord.”

De mannen kwamen erachter dat je spijkers in hun haar kunt bewaren, net als in onze gereedschapsgordels.

Het is echt geweldig om met mensen te mogen werken die zo graag willen luisteren, dat ze tien weken vrijwilligerswerk komen uitvoeren om de huizen van hun zendelingen te bouwen!


0 reacties

Geef een reactie